صدای رود می آید
پر خروش و پر تلاطم
تنها صدای رود می آید
صدای رود می آید
با صدای ضجه هایی
که از اعماق گورستان به گوش می رسد
بوی مرگ می آید
نسیم با قدم هایی آهسته
قلم در دست می گیرد و آرام آرام رنگ می زند
هر آنچه هست
سبز می کند دشت را
تا سیاهیش در زیر خاک دفن شود
مانند مردگانی که خود را هفت رنگ می زند
تا با خوشحالی مرگشان را فریاد زنند
چگونه می توان در این صحرا
از تشنگان طلب آب کرد
باز تنهاییم را با آواز سکوت فرشتگان جشن می گیرم
باز درخلوتم تابوت ها را
آرام آرام تحقیر می کنم
تابوت زندگی
تابوت عشق
تابوت غرور( شایدم غرور تابوت)
باز صدای شکستن کاشیها می آید
در شکوه نقش جهان
باز صدای فرو ریختن ستون ها می آید
در بهار زیبای شیراز
چه راحت خود را خوشبخت می کنیم
با یک شاخه گل
با رنگین کمانی از رنگ
با آوازی برای مرده ها
کاش به جای ستاره های کاغذی در آسمان
درخاک شقایق می کاشتیم