این روزها اینگونه می گذرد...
و دلم...
مدتی است او می نویسد.
شیخی در تمام علوم به تبحر مشهور ودر میان خلق به پاکدامنی زبان زد
روزی شیخ از کویی می گذشت ،جوانکی از جاهلان رابدید که با معشوقه خود عشق بازی همی کند و اوقات به شادمانی گذرانند، شیخ نظر بر زیر افکند وسپس با خود اندیشید: روزگاری را به پاکدانی گذراندم و مورد احترام عام و خاص بودم و نداستم که خلق گرچه ندانند بر آنان چه گذرد و نامی از آن ها به جای نماند لیک شاد می زیند و لا غیر !
ما عمری با کتب نجوم و طب عشق بازی کردیم و ندانستیم زندگی تنها در میان اوراق نیست! افسوس...
در اجتماع و با مردم زیستن...
یعنی باید صبح زود از خواب برخواست و کار کرد،درس خواند،با مردم دوست بود و رشد کرد...
باید به خویشتنی پرداخت که دیگران می بینند.
و اجتماع به قطاری می ماند که سواران خود را با روزمرگی مسخ می کند و آنگاه که فرتوت شدند آنها را فدای دیگران می کند.
پس باید از مردمان اینگونه مست گریخت...
با خود بودن...
باید شبها تا سحر با کلنگ ، روح خود را کاوید و خود راجست و آنقدر کند که دیگر هیچ چیز از غیر خود و خود نماند .
و آنگاه که تهی می شویم دچار دردی می شویم که تنها باید در اجتماع درمانش را جست.
پس باید از کنج خانه فرار کرد...
باید به اجتماع پناه آورد
وبعد از مدتی به تنهایی گریخت ...
واین حرکت ادامه دارد!
باید...
خاک
ماندگار
تنها
سر سخت
باد
پرواز
خیال
رقصان
و آب با خیالی آسوده
با خاک و باد
گیاهی می رویاند
در دنیایی که هیچ چیز و هیچ کس ساکن نمی مانند
در میان انسان هایی که هر یک به سویی روانند
زیر آسمان سیاه وشاید آبی
کنار جویی که به پست ترین مکان می رود
فرشتگان سرود رهایی می خوانند
و صدای آه درختی که باید همیشه در باغچه بماند
و زوزه بادی که باز باید کوچ کند
انسانی می خواهد پرواز کند و همه چیز را از بالا نگاه کند از دید یک گنجشک،شاید اگر پرندگان اینقدر احمق نبودند ، ریزش اشکانشان خیسمان می کرد...
وشاید باران اشکشان باشد که می گریند به حال ما!
باید ماند
باید فکر کرد و هر روز سحر ،با سپیده از خواب برخواست و در میان مردم زیست و لمس کرد ...
باید رفت
باید رها کرد هر آنچه را که چشم می بیند و شامگاهان با ستارگان به رقص پرداخت...
من انسان هستم...
باید ماند،باید رفت و باید سازش کرد...