حقیقت بسیار تلخ است و زیبا مانند یک فنجان قهوه تلخ و لذت بخش!

من و حصاری

                دو در دو در دو

                                   در خاموشی لحظه ها

                                                          رنگ  آب را از یاد برده ایم

و شاید در فرار از از انبوه روزها

                                          نمی دانیم در قطار روزها سواریم!

تجربه نوشیدن اولین فهنجان قهوه برا ی خیلی ها لذت بخش نیست و شاید تجربه نوشیدن اولین فنجان حتی با خلوار ها شکر برای یک کودک لذت بخش نباشد ولی...

آرام آرام عادت می کنیم!

جامعه پیرامون ما ، به آرامی وبه سادگی به ما تحمیل می کند که قانون تلخ و زیبای جنگل همه جا وجود دارد و حقیقت آرام آرام بدون آنکه دل درد بگیریم در دلمان لنگر می اندازد  و زبانمان از یاد می برد، کی به مزه تلخ ان عادت کرده است!

اما زبان من همیشه تلخی این حقیقت را حس می کند ،هر باربار بیشتر از قبل،من نمی توانم حقیقت جامعه ای پر از زشتی را با دبدن صفی از مردم که صبح برای خرید شیر از خواب بیدار می شوند فراموش کنم!

قهوه صبحانه من هر روز غلیظ تر و دلنشین تر از دیروز است، شیرو شکر تنها نقش مسکن را برای قهوه بازی می کنند و نمی دانم آن مرد کی می خواهد مزه واقعی قهوه تلخ را بدون شیر و شکر بچشد ،او همیشه  همه چیز را آنگونه که می خواهد می بیند ، نه آنگونه که هست!