آه یک گیاه
وعشق نوای بی صدای ستاره ای است که سالهاست مرده است
ومن هنوز
با ساز سیاه
ابر بی تلاطم
وآسمان بی رنگ زندگی می کنم
زندگی آرام است مانند رودی که هر روز می خروشد
هر روز...
می خروشد اما مثل دیروز مثل فردا
وشاید احساسم
در شعرها خوابیده است
زبان
زمان
ما و این دنیا
وباز در میان هیاهو ساکتم...
کسی گفت:مسکوت!
روزها ، هفته ها ،سالهاست
می خندم و مستانه می گریم
ما نیز...
مانیز در اوراق زمان می میریم
و عشق
انگار باید باشد
مثل پول مثل کار
وعشق
شاید...
نه! تنها کلمه ای زیباست!
عشق
زمان
خیال
نیاز
بگذارد بگذرد
این روزها اینگونه می گذرد...
و دلم...
مدتی است او می نویسد.
شیخی در تمام علوم به تبحر مشهور ودر میان خلق به پاکدامنی زبان زد
روزی شیخ از کویی می گذشت ،جوانکی از جاهلان رابدید که با معشوقه خود عشق بازی همی کند و اوقات به شادمانی گذرانند، شیخ نظر بر زیر افکند وسپس با خود اندیشید: روزگاری را به پاکدانی گذراندم و مورد احترام عام و خاص بودم و نداستم که خلق گرچه ندانند بر آنان چه گذرد و نامی از آن ها به جای نماند لیک شاد می زیند و لا غیر !
ما عمری با کتب نجوم و طب عشق بازی کردیم و ندانستیم زندگی تنها در میان اوراق نیست! افسوس...
در اجتماع و با مردم زیستن...
یعنی باید صبح زود از خواب برخواست و کار کرد،درس خواند،با مردم دوست بود و رشد کرد...
باید به خویشتنی پرداخت که دیگران می بینند.
و اجتماع به قطاری می ماند که سواران خود را با روزمرگی مسخ می کند و آنگاه که فرتوت شدند آنها را فدای دیگران می کند.
پس باید از مردمان اینگونه مست گریخت...
با خود بودن...
باید شبها تا سحر با کلنگ ، روح خود را کاوید و خود راجست و آنقدر کند که دیگر هیچ چیز از غیر خود و خود نماند .
و آنگاه که تهی می شویم دچار دردی می شویم که تنها باید در اجتماع درمانش را جست.
پس باید از کنج خانه فرار کرد...
باید به اجتماع پناه آورد
وبعد از مدتی به تنهایی گریخت ...
واین حرکت ادامه دارد!
باید...
خاک
ماندگار
تنها
سر سخت
باد
پرواز
خیال
رقصان
و آب با خیالی آسوده
با خاک و باد
گیاهی می رویاند
در دنیایی که هیچ چیز و هیچ کس ساکن نمی مانند
در میان انسان هایی که هر یک به سویی روانند
زیر آسمان سیاه وشاید آبی
کنار جویی که به پست ترین مکان می رود
فرشتگان سرود رهایی می خوانند
و صدای آه درختی که باید همیشه در باغچه بماند
و زوزه بادی که باز باید کوچ کند
انسانی می خواهد پرواز کند و همه چیز را از بالا نگاه کند از دید یک گنجشک،شاید اگر پرندگان اینقدر احمق نبودند ، ریزش اشکانشان خیسمان می کرد...
وشاید باران اشکشان باشد که می گریند به حال ما!
باید ماند
باید فکر کرد و هر روز سحر ،با سپیده از خواب برخواست و در میان مردم زیست و لمس کرد ...
باید رفت
باید رها کرد هر آنچه را که چشم می بیند و شامگاهان با ستارگان به رقص پرداخت...
من انسان هستم...
باید ماند،باید رفت و باید سازش کرد...
فرش
وقتی طرح اسلیمی ها با کرشمه هایی ظریف خود نمایی می کنند
وقتی در باغچه های زیر پایمان ،گل ها بذر افشانی می کنند
وقتی فرش ها شعر تازه ای می خوانند
ما تنها با نگاهی سرد و قدمهایی مغرور شکوفه هایشان را پایمال می کنیم!
ونقش ها
در خطوطی موازی
به رقص در می آیند
وآنگاه که مانند دو آغوش گرم به هم تنیده می شوند
به ترنج می رسند
و ترنج خود...
و کبوتران در شوریدگی شامگاه
آوازسبز سر می دهند
سفر انسان را پخته می کند مخصوصا در گرمای تابستان...
خیلی از ما آدمها وقتی یک کاری را تمام می کنیم ،برمی گردیم وبه راهی که پیموده ایم نگاه می کنیم و به این می اندیشیم که چه چیزی به داشته های افزوده شده؛اما حقیقت این است که انسان پیچیده تر از آن است که بتوان به همین راحتی ذهنش را بررسی کرد.
سه ماه تعطیلی هم گذشت و با تمام برنامه های انجام شده و نشده اش خودش را به اول مهر رساند و واقعاً نفهمیدم کی از این جا رفت !
احساس می کنم زندگی داره سریع تر از قبل حرکت میکنه،آخرای تابستون 19 سالم تموم شده ،اما هنوز باورم نمی شه،از بچگی برام یه دفترچه خیلی جالب مونده، دفترچه ای که توش حماقت بزرگ ترهارو می نوشتم و به خودم قول می دادم که مثل اونا نشم ولی یه جورایی این رودخونه بی رحم یا بارحم ما رو هم با خودش برد تو جماعت آدم بزرگ ها!
حالا که اون دفتر رو می خونم می فهمم آدمها تا وقتی بچن به مسائل خیلی ساده تر نگاه می کنن و وقتی بزرگتر می شن انقدر درگیر حاشیه ها میشن که در روزمرگی خودشون روزها رو به سالها می بافن و آنقدر می میرند که دیگر جایی در قبرستان ها پیدا نشه.
ما فکر می کنیم هر روز بزرگتر می شویم و هر روز عاقل تر، ولی این پوزیتیویست قشنگ تنها برای امیدوار کردن آدمهاییست که می خواهند زندگی را زیبا ببینند و با انرژی مضاعف هر روز ساعتها حمالی کنند و چرخ خانواده ای را بچرخانند و اگر این اندیشه نبود ،دنیا این گونه آرام نبود.
اول تابستون قصد این همه سفر رو نداشتم اونم به 35 شهر !
تقریبا نصف مدت تابستون رو در سفر بودم ،سفرهایی که اغلب فی البداهه صورت می گرفت و تمام اهل خون رو شاکی می کرد مثل سفر به زنجان با 15 هزار تومن...
ما سفر می کنیم که تجربه کسب کنیم تا دنیای پیرامون خودمون رو بشناسیم ولی حالا...
ولی حالا آدمها سفر می کنند تا از خودشون فرار کنن،از شهر شلوغشون از زندگی تکراریشون از حرف های تکراری و...
ولی ما هیچ وقت نمی تونیم از خودمون فرار کنیم ، کاش می شد زندگی رو مثل یک هارد فرمت کرد و همه چیز رو از اول آغاز کرد ولی باید یاد گرفت همه چیز رو ترمیم کرد مثل رجیستری ویندوز که اکثر ما ازش غافلیم و علت اصلی خرابی ها و کند شدن کامپیوتر رو می شه از اون خواست.
وقتی به عنوان آخرین سفرم رفتم شیراز فهمیدم نمی تونم از خودم فرار کنم.
تو حافظیه وقتی داشتم به غلیون پک می زدم فهمیدم که باید در اتاق کوچک خودم دنیایی بسازم و همه چیز رو بر اون بنا کنم و با نشستن یا خوابیدن در اتاق 20 متری می شه تمام اسرار هستی رو کشف کرد همون جور که حافظ در قفسی به ظاهر کوچک تمام زندگیش رو گذروند و شاید به همه چیز رسید!
حافظ هیچ وقت از شیراز خارج نشد همین طور مولوی...
روح ما آنقدر بزرگ است که نیازی به این دنیای کوچک نداشته باشد!